فلوت ریکوردر یاماها YRS-23

پیش از خواندن تاریخچه ساز موسیقی، بیایید کمی آن را بشناسیم. فلوت ریکوردر یک ساز بادی و عضوی از خانواده فلوت‌هاست که با داشتن سوت (fipple) در قسمت دهانی، ۷ حفره در جلو و یک حفره در پشت (مربوط به انگشت شست) از دیگر سازهای هم‌خانواده‌اش متمایز می‌شود.

تاریخچه فلوت ریکوردر به دوران باستان می‌رسد؛ فلوت‌های عمودی مانند Shakuhachi ژاپنی و Quena آمریکای لاتین و بسیاری ساز اولیه مشابه با آن‌ها که از چوب یا استخوان ساخته می‌شدند، در سراسر جهان و در فرهنگ‌های مختلف یافت شده‌اند. دو فلوت ریکوردر ساده چوبی و همچنین شواهد و تصاویری از وجود این ساز، مربوط به قرن ۱۴ در آلمان، هلند، استونی و یونان کشف شده و به دست ما رسیده است و بنابراین گمان می‌رود که منشا اولیه آن‌ها به قرون‌وسطا در اروپا بازگردد. اما ریکوردر مدرن در نیمه دوم قرن ۱۷ میلادی پدیدار ش

ساز ریکوردر در قرن ۱۵ و ۱۶ در موسیقی هنری اروپای غربی مورداستفاده قرار می‌گرفت، در قرون ۱۷ تا نیمه ۱۸ سال‌های درخشش آن بود تا اینکه در اواخر قرن ۱۸ به دلیل افزایش محبوبیت فلوت عرضی نادیده گرفته شد. خوشبختانه ۱۵۰ سال بعد، دوباره احیا شد و امروزه در سراسر جهان نواختن ساز موسیقی ریکوردر توسط هنرمندان حرفه‌ای و مبتدی انجام می‌شود.

در قرن‌های ۱۶ و ۱۷ میلادی، موسیقی هنری (در مقابل موسیقی محلی) از انحصار اشراف و روحانیون خارج شد و به دست دیگر ثروتمندان جامعه نیز رسید. این امر که با ظهور ماشین چاپ مرتبط بود، ساز ریکوردر را به محبوبیت بسیار رساند.

این شهرت تا دربار پادشاهان نیز فرا رفت و به‌عنوان‌مثال در زمان مرگ هنری هشتم (۱۵۴۷)، فهرست دارایی‌های او ۷۶ ریکوردر را شامل می‌شد. در ادبیات آن زمان و در آثار شکسپیر و میلتون نیز از این ساز نام برده‌ شده است.

در این دوره از سازهای موسیقی بیشتر در موسیقی‌های رقص (Dance music) و به‌عنوان همراهی‌کننده آواز استفاده می‌شد؛ علاوه بر قطعه‌های آوازی بدون متن که احتمالا برای ساز نوشته شده است، آهنگسازان آثار بیشتری را مخصوص این سازها خلق کردند که بیشتر بر پایه موسیقی رقص هستند.

از نمونه این آثار می‌توان به قطعه Lachrimae Pavans اثر John Dowland اشاره کرد. در دورانی که معمولا نوع ساز مورداستفاده را مشخص نمی‌کردند، آهنگسازی مانند Anthony Holborne نشان می‌داد که قطعاتش برای ساز فلوت ریکوردر مناسب است.

د.